> Op gezinsweekend met moe, de bro’s en co’s. Met mensen die Mon ongeveer even veel op – en tot ons groot genoegen ook ín – de armen dragen als wij. Zo kunnen wij eens languit op de zonverwarmde trampoline liggen … tot een van de kindjes op het toneel springt. Lees verder
> De mannen in mijn leven. Daarvan gaat mijn hart toch wat zweven. Al is het natuurlijk niet allemaal rozengeur en maneschijn … hoewel, veel maneschijn wel. Want die kleinste man vraagt ’s nachts nog wel wat melk en troost. Doorslapen doet hij nog niet, maar het gaat wel al veel beter. Toegegeven: hij eindigt vaak woelend tussen ons in bed – zo dicht tegen ons aan kruipend dat het lijkt alsof hij terug ín een lijf wil zitten. Lees verder
> Onze pluizenbolpoes is verdwenen. Op een dag kwam hij gewoon niet meer naar huis. Een dag werd een week, een week een maand … En intussen durf ik bijna niet meer hopen dat hij even plots weer voor de deur zal staan – al spint mijn Disney-geest nog vaak een happy end. Ik vind het verdwijningsverhaal moeilijk te plaatsen, want ik ontbreek cruciale hoofdstukken … Lees verder
> De driedrievuldigheid. Het is gebeurd: 33. Mijn verjaardagsgetal is officieel beter in balans dan mijn leven, haha! Drieëndertig, de heilige leeftijd waarop Jezus stierf. Het ideale moment om wat foto’s te laten herrijzen uit de doos, want drie jaar geleden vierden we mijn Dirty Birthy bij ons thuis. Ik neus nostalgisch door de party … Lees verder
> Het was niet missie, op buitenlandse missie. Ik mocht voor het werk naar Parijs. Het is te zeggen: naar de BBN Academy. Van Parijs zag ik niet veel, van de (marketing)wereld wel. Drie dagen lang liftte ik mee op de kennis van marketeers uit meer dan 20 landen. Lees: zalig zigzaggen tussen interessante workshops, … Lees verder
> Back to work. Je vriend en baby thuis uitzwaaien terwijl jij voor het eerst weer naar je werk rijdt. Het knaagt een beetje, maar ik verbijt de tranen die in mijn ooghoeken prikken. Ik laat ze rollen richting Rupelmonde: de zoemende banden van mijn auto. Ik staar en stuur op een lange, rechte … Lees verder
> Het kind van een ander. Een kraambezoek krijgt toch een extra dimensie eens je zelf een bevalling beleefde. En al is mijn jonkie Monkie nog niet groot, het lijkt al moeilijk te geloven dat hij vier maanden geleden ook voor het eerst in mijn armen lag als breekbare boorling. Zo fijn en fragiel. Zo … Lees verder
