Hij wilde niet dutten: ‘nee!’ Hij wilde wandelen, en zelf de route bepalen − langs de bloemetjes in elke voortuin, dwars door het maïsveld, over de berg met brandnetels: ‘ekke doen!’ Zijn twee meest gebruikte zinnetjes momenteel, liefst gecombineerd: ‘Nee, ekke doen!’ Hij komt er allemaal mee weg. Lees verder
‘Waarom heb jij zo’n grote borsten en ik zo’n kleine?’ Dat is een vraag die ik aan elk lid van mijn vierentwintigborstig volleybalteam kan stellen onder de douche. Maar dit keer wordt ze aan mij gesteld. Laat ons even vergeten dat ze uit de mond rolt van mijn vijfjarige zoon. Hij kaapt een primeur weg … Lees verder
“Ofwel lees je nog een verhaaltje voor, ofwel ga je nu tegen de muur staan.” Daar lig ik dan in bed, naast mijn vierjarige zoon die moet slapen. Mijn schouders schokken lichtjes en ik probeer niet luidop te snikken. Hoe grappig is dit? Mijn zoon spelt mij de les in zijn strengste bozejuffenstem. Lees verder
Vijf jaar geleden liet je mij twijfelen of ik nu weeën of krampen had, nadat we pita klaarmaakten voor ons bezoek. Om 23u zwaaiden we onze gastvrije voordeur dicht en om 23u01 zat ik – eindelijk – op toilet. De buikpijn stopte niet. Jij was gestart om jouw weg naar mijn voordeur te banen. Langzaam … Lees verder
Mijn lieve suskewieter, je geeft zo fier de plantjes water met je gieter. Je doet zowat alles na van je grote broer, en wij vinden jou daarin wel redelijk stoer. Blutsen en builen houden jou niet tegen, om te klimmen, springen en (te) wild te bewegen. Lees verder
Ze geven de hele dag regen, alweer. Dus plan ik een binnenbezoekje bij een vriendin om de thuisroutine te breken. Lees: nieuw speelgoed, een andere omgeving en twee kindjes om mee te spelen − hoop: moeder gaat eens een half gesprek kunnen voeren. Ondanks de slechte weersvoorspellingen gomt de zon de potloodgrijze regenwolken uit de … Lees verder
Intense woelmuis. Die totem zou hij zeker krijgen van degene die naast hem slaapt op scoutskamp. Zijn kleine lijfje werd net vier. Maar gebruikt de volledige matras als territorium. Hij draait zich in duizend bochten en nestelt zich extreem dicht tegen zijn kamergenoot. Onze oudste zoon heeft het altijd moeilijk gehad met (in)slapen. Als boorling … Lees verder
Nooit gedacht dat we apart gingen slapen. En toch gebeurde het, ergens tussen wanhoop en vermoeidheid. Ik slaap op een kamer met de jongste van anderhalf. Hij slaapt op een kamer met de oudste van vier jaar. Dus we slapen wel samen, maar niet met elkaar. Al meer dan een jaar. Sleeping apart together. Al hopen we de rollen binnenkort te herverdelen: de zonen samen in een kamer en de ouders terug samen in een bed. We’ll see. Lees verder
> Samen onder een blader- en vakantiedak. Een (schoon)zus en (schoon)broer met twee keer twee broertjes (slash neefjes) in één Ardens vakantiehuis. Klinkt dit als chaos? Dat was het meestal ook. Soms zalig genieten, soms overprikkeld ergens de rust proberen opzoeken − spoiler alert: die was moeilijk te vinden. Gelukkig klaterde naast de tuin een … Lees verder
Een andere neus. Een bollere kin. Donker gekrulde wimpers. Diepblauwe kijkers. En wat grotere oren. Luier. Luider. Lijfelijker. Het lot van nummer twee. Vergeleken worden met de eerste kadee. Lees verder
Rien Mertens 