> Niet december maar november was hier de donkerste maand van het jaar. Ook al is het mijn verjaardagsmaand, een cadeau was het niet. Helse nachten van twee kinderen die elkaar aflossen in het kampioenschap ‘moeke wakker maken’. Een zieke oudste, een groeispurt-jongste én een bikkelharde borstontsteking – die ik mag uitpakken aan zee op … Lees verder
Vijf magere maanden hebben we gewacht op jouw streepje. En toen zagen we het dubbel en dik: twee blauwe lijntjes op de zwangerschapstest. Genoeg voor een koude rilling en warme vloedgolf in de onderbuik. Daar waar jij onzichtbaar nestelt in de kamer die jouw broer twee jaar geleden inwijdde. Twee handen in één buik, twee voeten en tien tenen. Een combinatie van onze genen. Het blijft een wonder. We donderen dan ook figuurlijk van onze stoel als dit zonnige nieuws ons huis verlicht. Babyboom, kaboem. Spijtig genoeg valt ons zoontje Mon op dat moment letterlijk van zijn hoge stoel. Trip trap drop naar beneden, hard met zijn hoofd op de betonnen vloer. Lees verder
Al meer dan 6 maanden zwem je baantjes in mijn buik. Eerst rustig, de laatste maanden heel wat heviger. Precies of je crawls trekt met stevig trappende armen en benen tegelijk. Jouw ritmische slagen en stoten doen me denken aan het lieve konijntje uit Bambi, dat spontaan gaat stampen van enthousiasme. Zo interpreteer ik het … Lees verder
Lieve Mon Wat een koppig koddig karakterventje ben je toch. Toegegeven, we vloeken er soms op. Maar je bent zo heerlijk jezelf. Intens. Expressief. Uitgesproken. Volhardend. Soms snel gefrustreerd – wat zich uit in een luide ‘maar alééé’. Een bommetje energie dat af en toe ontploft. Dan eindig je plat op de grond, met gebalde … Lees verder
Mocht er een wereldrecord rugje wrijven bestaan, had ik het verbroken. Al zou geen deurwaarder mijn prestatie officieel bevestigen, want dan zou die elke avond meermaals uit zijn warme zetel of bed moeten kruipen om te tellen en te timen. Hij, strak rechtop in het pak met een tikkende chronometer in zijn hand. Ik, naakt … Lees verder
Blonde wimpers, rosse schijn. Je haar begint nu stilaan te sprieten, vooral dat snorretje op je achterhoofd. Geen streng afgelijnd exemplaar maar een zwierig geval dat alle kanten opkrult. Weerbarstig en in de war als je net wakker schiet. Schattig en zijdezacht als je langs onze wangen streelt. En bijna altijd trots blinkend in de zon. Net jij! Lees verder
Als je dacht dat Castle Black goed omwald was, moet je mijn ogen eens zien. Ik speel dan ook al een jaar van Night’s Watch met een huidhongerige baby aan of tegen mijn borst. In het diepste van anderen hun dromen, ijsbeer ik langs de muur van zijn kamer. Wiegend, wiebelend, soms stilletjes wenend. Lees verder
