Vredig tafereeltje, toch? Daar stroomt mijn hart van over. Wat je niet ziet, is wat er zich een dik uur voor de foto afspeelde. Lees: moeder alleen die haar twee jongens rustig samen in bed te slapen wil leggen. Schrap alvast ‘rustig’ in deze zin. Want na twee boekjes in het grote bed, meer dan twee koprollen tegen de muur en wat uit-bed-geklauter in overdrivemodus begint moeder langzaam haar rust te verliezen. Ik voel het komen, zij voelen het ook. Ik denk ‘nog even geduld’, zij denken ‘nog even verder gaan’. De oudste vuurt klaagverzoeken op mij af: ik wil een koptelefoon (want zijn broer weent te hard), ik wil mijn knuffel die beneden ligt (want zijn broer heeft er twee en hij maar een), ik wil … Aaaargh! Ik voel kwaadheid borrelen, onmacht en verdriet. De storm in mijn binnenkamer waait naar buiten. Ik bries een kille wind hun richting uit, stap als de bliksem uit bed, sla met een klap de slaapkamerdeur dicht en donder met luide voeten naar beneden. ‘Waar is die stomme knuffel’, gromfluistert moeder tegen zichzelf. Als ik hem te pakken heb, gooi ik zijn zachte lijf hard tegen de grond. Kabam! Zo moet het voor mijn kinderen nu ook voelen. Onvoorspelbaar hard in plaats van verbindend zacht. Ik adem het besef langzaam naar binnen. En blaas het met wat regensporen terug naar buiten. In, uit. In, uit. Ik wis mijn tranen uit en stap de kamer weer in. Het is er niet vredig, wel stil. Ze zijn geschrokken, net als ik. Wat voorbij is, kan ik niet terugnemen - hoe graag ik dat ook wil. Maar ik kan wel kiezen om er nú te zijn, als een zachte zon na een harde regenbui. ‘Sorry’, zeg ik, ‘ik was even boos, niet op jullie, maar gewoon boos. Dat was zeker schrikken.’ Ik hoor de oudste snikken. Hij begraaft zijn gezicht in mijn zij, die gelukkig weer weet hoe het voelt om zacht te zijn. Hij zinkt rustig de nacht in, terwijl de jongste zingt, speelt, woelt en uiteindelijk krijst tot hij er letterlijk bij neervalt. Ik blijf rustig. Hij wordt rustig, en valt met zijn handjes op mijn zij in slaap. Ik zit gevangen tussen twee slapende lijfjes maar voel me toch vrij. Het was geen perfecte avondspits, maar wel een goed einde. En dat is al een begin.
Ook kleine voetjes maken grote kringen. Hij drukt duidelijk zijn heerlijke stempel op ons gezin. Zo anders dan zijn broer, zo uniek zichzelf. Hoe hij overal opklimt en op gaat staan, wat die builen en blauwe plekken verklaart. Hoe hij kijkt naar en kopieert van zijn grote broer en voorbeeld, wat opnieuw die builen en blauwe plekken verklaart. Hoe zijn neus meeveert met zijn mondhoeken, terwijl de deugnieterij uit zijn ogen springt. Hoe hij spontaan mee buldert als anderen luidop lachen, ook al snapt hij de clue niet. Hoe hij zijn eten in het rond of in zijn haar strooit, liefst geplet en voorgekauwd. Hoe graag hij zijn tribe lekker bij elkaar heeft, en constant onze namen herhaalt: ‘Mom, moeke, wake, Sus.’ Hoe hij Mon zijn Nijlpie omdoopte tot Wizzie, en hem omhelst alsof het zijn eigen knuffel is. Hoe hij met een handvol woorden (nee, ook, nog, melk, koko, buiten, baw …) en een wijsvingertje vaak gedaan krijgt wat hij wil - oké, zijn puppyblik en krulletjes zitten er misschien ook voor iets tussen. Hoe ons kleintje plots al zo groot werd, ow em gie?! Al is dat natuurlijk wel relatief goed nieuws voor de nachtrust.
Nogmaals bedankt en leuk om je blog te ontdekken. Je teksten zijn pareltjes!
LikeGeliked door 1 persoon