Rien de Rien

Personal blog. Over dingen die mij bezighouden. Vooral onze kindjes dus. Maar ook woorden, wandelen, verdwalen in mijn hoofd en blijven zoeken.

Zoeken

Menu

Spring naar inhoud

Menu item

Menu

Spring naar inhoud

Home
Rien reist
Over Rien
Contact

copy paste/relaties

Een bescheiden mening… die ik graag deel

Geplaatst op 9 januari 2015 door rienderien 1 reactie

Gaan koppels te snel uit elkaar als het even wat minder goed gaat? Die vraag stelt Dora zich op haar blog. Ja, ik wil… haar bescheiden mening graag even delen. Ze verwoordt het dan ook zo snedig schoon.

Lees hier Het jaar van de scheiding.

Delen:

Klik om te delen met Twitter (Wordt in een nieuw venster geopend)
Klik om te delen op Facebook (Wordt in een nieuw venster geopend)

Vind ik leuk:

Like Laden...

Gerelateerd

Tags: echtscheiding, liefde, relaties. Markeer de permalink als favoriet.

Berichtnavigatie

Previous post ← Plaatjes en praatjes: december 2014

Next post De beste stuurlui hebben wallen… of zoiets →

One thought on “Een bescheiden mening… die ik graag deel”

doragasia zegt:

9 januari 2015 om 12:14

Nogmaals bedankt en leuk om je blog te ontdekken. Je teksten zijn pareltjes!

LikeGeliked door 1 persoon

Beantwoorden

Geef een reactie Reactie annuleren

Vul je reactie hier in ...

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

E-mail (vereist) (Adres wordt niet getoond)

Naam (vereist)

Website

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit / Bijwerken )

Je reageert onder je Google account. ( Log uit / Bijwerken )

Je reageert onder je Twitter account. ( Log uit / Bijwerken )

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit / Bijwerken )

Verbinden met %s

Houd me via e-mail op de hoogte van nieuwe reacties.

Houd me via e-mail op de hoogte van nieuwe berichten.

Follow Rien de Rien on WordPress.com

Volg Rien de Rien via mail

Op de hoogte blijven van elk nieuw bericht via mail? Voer je e-mailadres in om deze blog te volgen.

E-mailadres:

Toptitels

Sleeping apart together
Ik spring spring spring … de plassen in!
De ontdekking van een streepje hemel
Plaatjes en praatjes: juli 2020
Plaatjes en praatjes: augustus 2020

Intussen op Instagram

Bij hem een hoofd vol ogen. Bij mij een hoofd vol snot, door een zware verkoudheid. En een hoofd vol gedachten, door twee zware dagen systemisch werk in het jaartraject @afgestemdopvoeden. Een hoofd vol gedachten over hoe zot het is wat je kan voelen door een simpele visualisatie. Wat je kan voelen door representant te zijn in een familie-opstelling. Het moet allemaal nog wat zakken. Mijn gedachten en mijn snot.

Ik moest een halve dag werken. De jongste viel ‘s morgens op zijn oog en kreeg ‘s middags koorts. De oudste spuwde de hele ochtend lava en kreeg ‘s middags een serieuze uitbarsting. Er was chaos in ons huis en hoofd. En ik kroop ‘s avonds om half tien naast de zieke in bed …

Slapen, het blijft hier een moeilijk verhaal. De jongste wordt ‘s nachts nog vaak wakker. Soms weent hij maar eventjes en valt hij daarna zelf opnieuw in slaap, in een zacht bolletje op een ander plekje in zijn bed. Soms krijst hij ontroostbaar, bonkt hij met zijn hoofd en gooit hij zich kwaad naar achteren. Soms drinkt of knuffelt hij bij mij en kan in hem makkelijk terugleggen. Soms slaapt hij alleen verder naast mij in bed, met zijn vingers verstrengeld in mijn haar (dat klinkt schattig maar is meestal niet zo handig). Drie of vier uur ononderbroken slaap is een zeldzame luxe op onze kamer.

We deden eens van weekendje weg zonder de kindjes: groene rust, in een roulotte op een half uur van ons deur. Gewoon niksen, hangen, chillen, relaxen, rusten en ongestoord staren. Je lijmt vier gebroken slaapjaren natuurlijk niet aan elkaar in twee nachten. Maar toch, het deed deugd. Eens naar toilet gaan zonder vragen te beantwoorden zoals ‘bestaan er echt mensen met zo’n dikke poep dat ze niet in een stoel passen’. Eens hete koffie drinken omdat de warmte niet verdwaalt tussen de taakjes en de brandjes van de ochtendrush. Eens van een bord eten zonder uitgespuwde ik-lust-dat-nietjes van je kinderbuur of schootplakker. Heerlijk! En al mocht het gevoel gerust wat langer duren ... terugkeren naar die chaos deed toch ook weer deugd (zeker voor ons moeder, die onze zonen dan weer mocht teruggeven, haha).

Bankjesliefde. Voor de buren die het er zetten. Voor de benen die erop zitten. Voor de beelden die er in zitten.

“Mon tekent. En zelfs dan blijft hij babbelen. Zijn kunstwerk: ‘een nijlpaard dat pipi en kaka doet.’ Wat hij nog meer van grappige dingen uitkraamde de voorbije maanden? Hierzo:

“Samen kleuren als avondritueel. Het gebeurt vaak dat Mon en ik samen nog wat kleuren voor hij naar bed gaat. Even de dag afsluiten. Nog even binnen of buiten de lijntjes kleuren, afhankelijk van wat er in zijn lijfje zit of er nog uit moet. Het geeft wat ruimte in ons hoofd. En door de focus te verleggen naar een kleurboek, hoor ik sneller de hoofdstukken van zijn dag. De figuren brengen ons verhalen. Dan proest hij bijvoorbeeld ‘Kijk, die haar hoofd staat precies in brand’, om dan verder te gaan met ‘we mochten vandaag brandweer spelen op school, met een echte helm.’ Daar kan ik dan op doorgaan. Of we laten onze fantasie meesurfen op de golvende beweging van onze handen: ‘die heeft groen haar omdat ze er snottebellen insmeerde.’ Alles kan, ook botsingen. Letterlijk en figuurlijk. Hij die tegen mijn arm stampt en – lap – een streep door mijn rekening en tekening. Soms reageer ik begripvol of grappig, soms geërgerd of met veel uitleg. En samen leren we uit die verschillende tinten. Want ook de kleur van mensen en hun reacties kan verschillen, afhankelijk van de indrukken die hun hoofd vulden. Schoon toch, (wat er schuilt achter) zo’n gezamenlijk kleurmomentje.”

Moederdag. En hoe het zo’n vijf jaar geleden allemaal begon. Ik blogde toen dit over de ontdekking van ons streepje hemel:

Ik wilde wel thuis bevallen maar wist niet of ik durfde. Of ik het kon. Of het een risico was. Of ik kalm ging blijven. Of het de juiste keuze was voor mijn kind. En voor mezelf. Of of of ... Ik twijfelde tot de allerlaatste minuut, toen de vroedvrouw in volle arbeid zei ‘als je nog naar het ziekenhuis wil, moeten we nú vertrekken.’

Wat voel ik me vaak klein en onzeker als hij vragend mijn t-shirt omlaag trekt terwijl andere ogen volgen. Ogen buiten mijn gezin, binnen mijn kennissenkring. Ogen van wie ik niet weet hoe ze kijken naar een peuter aan de borst. Ogen die het misschien anders zien, mij nu anders zien. Ik zou graag zeggen dat het niet uitmaakt, maar ik voel dat het mij raakt. Ik vul gedachten in, kleur meningen. Schaam me soms zachtjes, als moeder in de marge. Al ben ik oprecht blij met hoe ons borstvoedingsverhaal groeide. Want zo ging het echt. Meer dan een bewuste keuze, gebeurde het gewoon. Dag na dag, intussen anderhalf jaar. Door de rijkdom van die gouden momentjes samen - mijn privédate met zijn blauwe, dankbare kijkers. Door de rijkdom van die gouden moedermelk - zijn privévoorraad voor honger, ziekte, troost en nabijheid. Ik had er een haatverhouding mee als puber, maar als moeder voel ik zoveel liefde voor en door die borsten. Dag na dag. Voor wat ze hem geven en ons brengen. Zeker op dagen dat hij ziek en ellendig is. Dat hij niets wil eten en zich voedt met die gouden momentjes - toegegeven: midden in de nacht voelen die momentjes iets minder goud.

Wie zoekt … vindt het misschien

Zoeken

Blog op WordPress.com.

Laat een reactie achter...

E-mailadres (Vereist)

Naam (Vereist)

Site

Reacties laden....

Reactie

×

%d bloggers liken dit: