> Het is gebeurd: ik ben zelfstandig tekstschrijver in hoofdberoep. Ik heb er lang over gedaan om deze weg in te slaan. Twijfels. Ervaring opdoen. Nog meer twijfels. Over mijn klanten en kunnen, over mijn plan en papierwerk. Maar ik sprong, met een goede boekhouder onder mijn arm en een vaste klant in mijn rug. Lees verder
Nooit gedacht dat we apart gingen slapen. En toch gebeurde het, ergens tussen wanhoop en vermoeidheid. Ik slaap op een kamer met de jongste van anderhalf. Hij slaapt op een kamer met de oudste van vier jaar. Dus we slapen wel samen, maar niet met elkaar. Al meer dan een jaar. Sleeping apart together. Al hopen we de rollen binnenkort te herverdelen: de zonen samen in een kamer en de ouders terug samen in een bed. We’ll see. Lees verder
> Eén jaar Sus. Een jaar minder dan vier uur slaap na elkaar. Een jaar borstvoeding. Een jaar thuis. En een jaar intense liefde voor dit kleine kereltje. Wat ben ik blij dat ik hem zo lang zo dicht bij mij had. Zeker met Binu Singh haar woorden in mijn achterhoofd, en haar overtuiging dat de eerste 1001 dagen zo cruciaal zijn voor een kind (van de conceptie tot de tweede verjaardag). Lees verder
> De zeeee. Ik ben niet zo’n fan van de zee in de zomer. Er plakt te veel volk op de dijk en te veel zand aan zonnecrèmelijven. Maar met kinderen verleg je je grenzen, dus gaan we een weekje naar een vintage pareltje in Oostende. Niet met de trein, want daarvoor sleuren we nog … Lees verder
> Samen onder een blader- en vakantiedak. Een (schoon)zus en (schoon)broer met twee keer twee broertjes (slash neefjes) in één Ardens vakantiehuis. Klinkt dit als chaos? Dat was het meestal ook. Soms zalig genieten, soms overprikkeld ergens de rust proberen opzoeken − spoiler alert: die was moeilijk te vinden. Gelukkig klaterde naast de tuin een … Lees verder
> In goede en woelige tijden. We kochten een nieuwe matras: de bioversie van Ikea. Nu slaapt Sven op onze oude tweepersoonsmatras met Mon. En ik op onze nieuwe, naast Sus (die al dan niet in zijn eigen bedje ligt). Elk apart op een kamer – nooit gedacht dat we dit zouden doen maar oververmoeidheid … Lees verder
Een andere neus. Een bollere kin. Donker gekrulde wimpers. Diepblauwe kijkers. En wat grotere oren. Luier. Luider. Lijfelijker. Het lot van nummer twee. Vergeleken worden met de eerste kadee. Lees verder
> Dag van de vroedvrouw. Dus wroet ik even in mijn foto-archieven naar geboortebeelden van Mon en Sus. Van Mon beviel ik op 4 februari 2017 in het ziekenhuisbad van Jan Palfijn. Sus werd geboren in een opblaaszwembadje bij ons thuis. Twee keer zonder epidurale, want dat was hoe ik het persoonlijk graag wilde (zonder … Lees verder
> Neusje krak. Het klinkt als een slechte titel van een kinderboek. Maar het was een slechte val op een salontafelhoek. Krak boem. Ik zag het gebeuren en kon er niets aan doen. Sus zat op mijn arm. Mon crosste achter mijn rug, van links naar rechts en weer terug, om Sus zijn volgzame blik te … Lees verder
Vake. Paul. Pol voor de vrienden. Daarvan heeft hij sterke exemplaren. Werkerspollen. Pezig, gespierd, karaktervol getekend. Je leest er toekomst in. Maar vooral verleden.Zo dankbaar voor die handen. Ze kunnen vakkundig zacht masseren. Vaak en veel maar nooit genoeg. Heerlijk. Die krachtige schroevendraaiervingers die getraind hun rondjes doen.Zo dankbaar voor die handen. Ze spelen. Omarmen. … Lees verder
