> Haast en spoed. Mijn hart slaat al even op hol. En dan bedoel ik niet uit liefde voor kleine Sus, maar echt letterlijk. Dus stap ik voor de zekerheid de controlekamer van de huisarts binnen. Zijn bezorgde wenkbrauwen verklappen de cliffhanger die nog aan zijn lippen hangt: ‘Ik zou onmiddellijk naar spoed rijden voor … Lees verder
> Aha-momentjes bij een podcast en boek over temperamentvolle kinderen. We zoeken ergens begrip en troost na een intense week aan zee met onze kroost. Dus luisteren we richting huis naar de aflevering ‘Temperamentvolle kinderen’ van de podcast Radio Mama – big fan here, ik volg élke aflevering (ideaal tijdens autoritten of wasophangmomentjes). Kristien … Lees verder
> Niet december maar november was hier de donkerste maand van het jaar. Ook al is het mijn verjaardagsmaand, een cadeau was het niet. Helse nachten van twee kinderen die elkaar aflossen in het kampioenschap ‘moeke wakker maken’. Een zieke oudste, een groeispurt-jongste én een bikkelharde borstontsteking – die ik mag uitpakken aan zee op … Lees verder
> De aandacht verdelen. Het is zoeken naar een nieuw evenwicht met een huid- en borsthongerig mannetje erbij. Want onze oudste, Mon, is ook best nog klein (twee jaar en acht maanden). Tot hier toe kreeg hij de grootste schep uit onze warme pot aandachts- en liefdespuree. En toen kwam zoontje nummer twee. Voorlopig gaat het … Lees verder
> Een monsterstap voor zoon(- en moeder)lief. Maandag twee september: de eerste dag school voor Mon. We kiezen bewust voor een halve dag, om wat te wennen. Onze kleine man laat zich trots dragen door vakes sterke armen, moeke draagt zoon twee in haar ‘sterke’ buik. Op Mon zijn kleine schouders rust al een zak … Lees verder
Vijf magere maanden hebben we gewacht op jouw streepje. En toen zagen we het dubbel en dik: twee blauwe lijntjes op de zwangerschapstest. Genoeg voor een koude rilling en warme vloedgolf in de onderbuik. Daar waar jij onzichtbaar nestelt in de kamer die jouw broer twee jaar geleden inwijdde. Twee handen in één buik, twee voeten en tien tenen. Een combinatie van onze genen. Het blijft een wonder. We donderen dan ook figuurlijk van onze stoel als dit zonnige nieuws ons huis verlicht. Babyboom, kaboem. Spijtig genoeg valt ons zoontje Mon op dat moment letterlijk van zijn hoge stoel. Trip trap drop naar beneden, hard met zijn hoofd op de betonnen vloer. Lees verder
> Zoo onder de indruk. Als je zelf kleine kotertjes hebt, is het moeilijk om onverdeelde aandacht te geven aan die van een ander. Zoals ons petemetekindjes Flor (van wie ik meter ben) en Jeanne (van wie Sven peter is). Daarom trakteren we voor hun verjaardag graag op een herinnering, naast een cadeautje met een … Lees verder
