> De zeeee. Ik ben niet zo’n fan van de zee in de zomer. Er plakt te veel volk op de dijk en te veel zand aan zonnecrèmelijven. Maar met kinderen verleg je je grenzen, dus gaan we een weekje naar een vintage pareltje in Oostende. Niet met de trein, want daarvoor sleuren we nog … Lees verder
> Samen onder een blader- en vakantiedak. Een (schoon)zus en (schoon)broer met twee keer twee broertjes (slash neefjes) in één Ardens vakantiehuis. Klinkt dit als chaos? Dat was het meestal ook. Soms zalig genieten, soms overprikkeld ergens de rust proberen opzoeken − spoiler alert: die was moeilijk te vinden. Gelukkig klaterde naast de tuin een … Lees verder
> In goede en woelige tijden. We kochten een nieuwe matras: de bioversie van Ikea. Nu slaapt Sven op onze oude tweepersoonsmatras met Mon. En ik op onze nieuwe, naast Sus (die al dan niet in zijn eigen bedje ligt). Elk apart op een kamer – nooit gedacht dat we dit zouden doen maar oververmoeidheid … Lees verder
Een andere neus. Een bollere kin. Donker gekrulde wimpers. Diepblauwe kijkers. En wat grotere oren. Luier. Luider. Lijfelijker. Het lot van nummer twee. Vergeleken worden met de eerste kadee. Lees verder
> Dag van de vroedvrouw. Dus wroet ik even in mijn foto-archieven naar geboortebeelden van Mon en Sus. Van Mon beviel ik op 4 februari 2017 in het ziekenhuisbad van Jan Palfijn. Sus werd geboren in een opblaaszwembadje bij ons thuis. Twee keer zonder epidurale, want dat was hoe ik het persoonlijk graag wilde (zonder … Lees verder
> Neusje krak. Het klinkt als een slechte titel van een kinderboek. Maar het was een slechte val op een salontafelhoek. Krak boem. Ik zag het gebeuren en kon er niets aan doen. Sus zat op mijn arm. Mon crosste achter mijn rug, van links naar rechts en weer terug, om Sus zijn volgzame blik te … Lees verder
Vake. Paul. Pol voor de vrienden. Daarvan heeft hij sterke exemplaren. Werkerspollen. Pezig, gespierd, karaktervol getekend. Je leest er toekomst in. Maar vooral verleden.Zo dankbaar voor die handen. Ze kunnen vakkundig zacht masseren. Vaak en veel maar nooit genoeg. Heerlijk. Die krachtige schroevendraaiervingers die getraind hun rondjes doen.Zo dankbaar voor die handen. Ze spelen. Omarmen. … Lees verder
> Soms kom je een boek tegen waarvan je denkt: had ik dit maar geschreven. Uitgepuurd en puur. Een boek waarvan je de woorden gulzig binnen slikt omdat je er niet genoeg van krijgt. Je wil ze smaken. Langzaam deel van jezelf maken. ‘Liefhebben’ van Laura Van Dolron is zo’n boek. Eentje om te koesteren, … Lees verder
Ik was 32. Niet jong, niet oud. Bij mijn moeder hingen er toen al vier kleine koters rond haar benen: mijn drie broers en ik. Het waren andere tijden maar toch. ‘Geen idee hoe ze dat ooit klaar speelde’, denk ik met mijn klein aapje aan mijn lijf geplakt. Hij zit in de draagdoek terwijl ik ‘geniet’ van een walking dinner. Uit noodzaak, want stilstaan is achteruitgaan in het geval van mijn moeilijke slaper. Lees verder
> Hij. Is. Drie. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar de avond voor zijn verjaardag raast er een nostalgische bui door mijn hoofd. Dan check ik filmpjes van àààl die jaren ervoor: hier kroop hij net, hier danste hij zo schattig, hier had hij nog maar twee tandjes. Het is ongelooflijk zwaar … Lees verder
