Lieve Mon Wat een koppig koddig karakterventje ben je toch. Toegegeven, we vloeken er soms op. Maar je bent zo heerlijk jezelf. Intens. Expressief. Uitgesproken. Volhardend. Soms snel gefrustreerd – wat zich uit in een luide ‘maar alééé’. Een bommetje energie dat af en toe ontploft. Dan eindig je plat op de grond, met gebalde … Lees verder
> Of hij al doorslaapt, vroeg je? Niet echt nee. We ploeterden onlangs weer door een dieptepunt. Dus prikte ik in een wanhoopsbui een afspraak bij de kinderpsycholoog. Dat klinkt zo zwaar, maar het voelde heel verlichtend. We mochten achteroverleunen in haar zetel, terwijl Mon speelde. Ze stelde vragen, wij vertelden, ze luisterde en knoopte … Lees verder
> Hoe een gezellig ontbijtmoment kan eindigen in het ziekenhuis. Mon heeft dan ook mieren in zijn gat. En die rosse mieren besloten in een impulsief moment op de rand van zijn Tripp Trapp te gaan zitten. Te laat om in te grijpen, zag ik hem achteroverkantelen. Ka-boem, met zijn achterhoofd op onze betonvloer. Wat … Lees verder
Woensdag is mijn vrije dag – vrij in de zin van ‘ik moet niet achter een computer zitten op mijn werk’. En ja, dan breng ik mijn zoon naar de onthaalmoeder. Ook al piekt het als hij ’s morgens roept van ‘nee!’ (klein detail: hij is twee). Want ook dat is zelfzorg: eens een dagje … Lees verder
> Wat maakt een moment memorabel? Waarom onthoud je de ene verjaardag wel en de andere niet? Zo vergeet ik nooit mijn 21e verjaardag, omdat ik werd verrast met een feest waarvan ik niets wist. En met een sleutel als cadeau … eentje die de deur opende naar een kamer in mijn vaders bedrijf die … Lees verder
Mocht er een wereldrecord rugje wrijven bestaan, had ik het verbroken. Al zou geen deurwaarder mijn prestatie officieel bevestigen, want dan zou die elke avond meermaals uit zijn warme zetel of bed moeten kruipen om te tellen en te timen. Hij, strak rechtop in het pak met een tikkende chronometer in zijn hand. Ik, naakt … Lees verder
> Sportief patattenzakken. Je kent het gevoel wel: dat je thuiskomt na je werk als een uitgeblust luciferstokje waaruit je geen vuur meer krijgt. Het enige wat je dan nog denkt is: geef mij nú een zetel, een serie en een theetje – of doe maar een goed glas wijn om alles door te spoelen. … Lees verder
