> Mijn boekje open doen om wat meer een open boek te worden. Deze maand startte het jaartraject ‘Ouders begeleiden naar afgestemd opvoeden’ waarvoor ik mij – met veel twijfels maar nog meer enthousiasme – inschreef. De lesgever: psychotherapeut en auteur Jürgen Peeters. Het thema van lesdag één: hechting. Mijn motivatie om in te schrijven: … Lees verder
Vier is hij al. Vier en al bijna volwassen, of zo lijkt het soms. Onze kleine professor pingelt niet alleen naar duizend antwoorden maar trakteert ons even vaak op een (eigen)zinnige uitleg. Hij maakt ons leven intenser, zoveel is zeker. We hebben er ons vier handen mee vol. Lees verder
Ze geven de hele dag regen, alweer. Dus plan ik een binnenbezoekje bij een vriendin om de thuisroutine te breken. Lees: nieuw speelgoed, een andere omgeving en twee kindjes om mee te spelen − hoop: moeder gaat eens een half gesprek kunnen voeren. Ondanks de slechte weersvoorspellingen gomt de zon de potloodgrijze regenwolken uit de … Lees verder
Intense woelmuis. Die totem zou hij zeker krijgen van degene die naast hem slaapt op scoutskamp. Zijn kleine lijfje werd net vier. Maar gebruikt de volledige matras als territorium. Hij draait zich in duizend bochten en nestelt zich extreem dicht tegen zijn kamergenoot. Onze oudste zoon heeft het altijd moeilijk gehad met (in)slapen. Als boorling … Lees verder
> Zijn grote broer is zijn grote voorbeeld. Alles doet hij na: van halsbrekende stunts (waarvoor Sus eigenlijk nog te klein is, zoals over de leuning van de zetel kruipen met zijn hoofd naar beneden) tot yoghurt uitsmeren op zijn cracotte (naar voorbeeld van grand chef Mon) en de moederlijke armen of schoot opeisen (terwijl … Lees verder
> Het is gebeurd: ik ben zelfstandig tekstschrijver in hoofdberoep. Ik heb er lang over gedaan om deze weg in te slaan. Twijfels. Ervaring opdoen. Nog meer twijfels. Over mijn klanten en kunnen, over mijn plan en papierwerk. Maar ik sprong, met een goede boekhouder onder mijn arm en een vaste klant in mijn rug. Lees verder
Nooit gedacht dat we apart gingen slapen. En toch gebeurde het, ergens tussen wanhoop en vermoeidheid. Ik slaap op een kamer met de jongste van anderhalf. Hij slaapt op een kamer met de oudste van vier jaar. Dus we slapen wel samen, maar niet met elkaar. Al meer dan een jaar. Sleeping apart together. Al hopen we de rollen binnenkort te herverdelen: de zonen samen in een kamer en de ouders terug samen in een bed. We’ll see. Lees verder
> Eén jaar Sus. Een jaar minder dan vier uur slaap na elkaar. Een jaar borstvoeding. Een jaar thuis. En een jaar intense liefde voor dit kleine kereltje. Wat ben ik blij dat ik hem zo lang zo dicht bij mij had. Zeker met Binu Singh haar woorden in mijn achterhoofd, en haar overtuiging dat de eerste 1001 dagen zo cruciaal zijn voor een kind (van de conceptie tot de tweede verjaardag). Lees verder
> De zeeee. Ik ben niet zo’n fan van de zee in de zomer. Er plakt te veel volk op de dijk en te veel zand aan zonnecrèmelijven. Maar met kinderen verleg je je grenzen, dus gaan we een weekje naar een vintage pareltje in Oostende. Niet met de trein, want daarvoor sleuren we nog … Lees verder
> Samen onder een blader- en vakantiedak. Een (schoon)zus en (schoon)broer met twee keer twee broertjes (slash neefjes) in één Ardens vakantiehuis. Klinkt dit als chaos? Dat was het meestal ook. Soms zalig genieten, soms overprikkeld ergens de rust proberen opzoeken − spoiler alert: die was moeilijk te vinden. Gelukkig klaterde naast de tuin een … Lees verder
