Mocht er een wereldrecord rugje wrijven bestaan, had ik het verbroken. Al zou geen deurwaarder mijn prestatie officieel bevestigen, want dan zou die elke avond meermaals uit zijn warme zetel of bed moeten kruipen om te tellen en te timen. Hij, strak rechtop in het pak met een tikkende chronometer in zijn hand. Ik, naakt … Lees verder
> Sportief patattenzakken. Je kent het gevoel wel: dat je thuiskomt na je werk als een uitgeblust luciferstokje waaruit je geen vuur meer krijgt. Het enige wat je dan nog denkt is: geef mij nú een zetel, een serie en een theetje – of doe maar een goed glas wijn om alles door te spoelen. … Lees verder
> Neefje-neefje: tien maanden verschil, alle dagen haat en liefde. Soms zouden ze elkaar figuurlijk opeten, soms letterlijk. Mijn oudste broer zijn jongste zoon (Remi) en mijn eigen zoon (Mon) delen lief en leed tezamen: vier dagen in de week bij de onthaalmoeder, een dag in de week bij de oma. Het zijn twee … Lees verder
Hoeveel laat je je kind toe? Op de eerste foto hing hij aan de balustrade van ons huurappartement aan zee, op de tweede aan de elektriciteitsdraad van de koeien. Hoe ver mag je jouw kind laten gaan in zijn ontdekkings- en experimenteerdrang? Ik vraag het mij soms af als hij iets te enthousiast staat te dansen op zijn eetstoel, iets te snel rechtopstaand de trap op- en afstapt of iets te stuntelig overal opklautert als een aapje.
Lees verder
We zagen elkaar voor het eerst op een volleybaltraining. Ze had een speels staartje dat vrolijk op en neer wipte. Twee enthousiaste krullen om haar mond. En ondeugende pretlichtjes in haar ogen. Een knap kind, die Lien D’Hondt. Ze had nooit eerder gevolleybald, maar veel tijd had ze niet nodig. Miss natural beauty was ook … Lees verder
> Het groepsgevoel. Mensen maken graag deel uit van een groep, of ik toch – dan voel ik mij populair. Ik hou van de dynamiek die borrelt in zo’n bonte bende, zoals in die van onze volleybalploeg plus aanhangsels. Na een overdosis Google, Doodle en Whatsapp, boekten we een weekend in de Vlaamse Ardennen om … Lees verder
Jeff Buckley kan mij krijgen. Alleen al met de zin “She’s a tear that hangs inside my soul forever.” Dat gaat recht door mijn ziel. Hetzelfde geldt voor Roger Waters als hij zingt van “We’re just two lost souls swimming in a fish bowl.” Lees verder
