Hoeveel laat je je kind toe? Op de eerste foto hing hij aan de balustrade van ons huurappartement aan zee, op de tweede aan de elektriciteitsdraad van de koeien. Hoe ver mag je jouw kind laten gaan in zijn ontdekkings- en experimenteerdrang? Ik vraag het mij soms af als hij iets te enthousiast staat te dansen op zijn eetstoel, iets te snel rechtopstaand de trap op- en afstapt of iets te stuntelig overal opklautert als een aapje.
Lees verder
We zagen elkaar voor het eerst op een volleybaltraining. Ze had een speels staartje dat vrolijk op en neer wipte. Twee enthousiaste krullen om haar mond. En ondeugende pretlichtjes in haar ogen. Een knap kind, die Lien D’Hondt. Ze had nooit eerder gevolleybald, maar veel tijd had ze niet nodig. Miss natural beauty was ook … Lees verder
> Het groepsgevoel. Mensen maken graag deel uit van een groep, of ik toch – dan voel ik mij populair. Ik hou van de dynamiek die borrelt in zo’n bonte bende, zoals in die van onze volleybalploeg plus aanhangsels. Na een overdosis Google, Doodle en Whatsapp, boekten we een weekend in de Vlaamse Ardennen om … Lees verder
Jeff Buckley kan mij krijgen. Alleen al met de zin “She’s a tear that hangs inside my soul forever.” Dat gaat recht door mijn ziel. Hetzelfde geldt voor Roger Waters als hij zingt van “We’re just two lost souls swimming in a fish bowl.” Lees verder
> Op gezinsweekend met moe, de bro’s en co’s. Met mensen die Mon ongeveer even veel op – en tot ons groot genoegen ook ín – de armen dragen als wij. Zo kunnen wij eens languit op de zonverwarmde trampoline liggen … tot een van de kindjes op het toneel springt. Lees verder
> De mannen in mijn leven. Daarvan gaat mijn hart toch wat zweven. Al is het natuurlijk niet allemaal rozengeur en maneschijn … hoewel, veel maneschijn wel. Want die kleinste man vraagt ’s nachts nog wel wat melk en troost. Doorslapen doet hij nog niet, maar het gaat wel al veel beter. Toegegeven: hij eindigt vaak woelend tussen ons in bed – zo dicht tegen ons aan kruipend dat het lijkt alsof hij terug ín een lijf wil zitten. Lees verder
> Onze pluizenbolpoes is verdwenen. Op een dag kwam hij gewoon niet meer naar huis. Een dag werd een week, een week een maand … En intussen durf ik bijna niet meer hopen dat hij even plots weer voor de deur zal staan – al spint mijn Disney-geest nog vaak een happy end. Ik vind het verdwijningsverhaal moeilijk te plaatsen, want ik ontbreek cruciale hoofdstukken … Lees verder
