Ik wilde als peuter ooit een tijger aaien in de dierentuin en zat al met mijn kleine handen door die dikke tralies. Mijn ouders haalden me brullend weg, net op tijd. Dieren hebben mij altijd aangetrokken. En ik heb ook wel eens aan dieren getrokken. Het lijkt mij dubbel, om verstikkend graag gezien te worden … Lees verder
De Sint bracht nooit wat ik vroeg. Al deed ik nog zo mijn best om braaf te zijn. Ik maakte minder ruzie met mijn broers, ik stal minder zoet uit de koekenkast, ik gedroeg mij nog onopvallender op school. En toch viel er altijd iets anders uit de lucht dan hetgeen ik welgemikt op mijn … Lees verder
Op deze dag zo bloot als huid, schrijf ik jou een brief waarin ik bloos en mijn lichaam rare sprongen maakt in de publieke sauna. Naakt voelt zo bloot voor mij. Ik wikkel er liever laagjes omheen. Heerlijk zacht, als een verse handdoek uit de droogkast. Warm op de huid, fris in de neus. Zo verleidelijk. Aangenaam. Vertrouwd. Verslavend. Bloot is dat niet. Lees verder
Ik voel me soms als groentesoep. Een borrelende Julienne, waar kleine gedachtestukjes samen dansen. Hoe harder mijn vuur brandt, hoe meer rondjes ze draaien in mijn kokende hersenpan. Een hoge stand baart intense bubbels. Heet. Open spattend. Als oncontroleerbare gedachtestoom. Een standje minder geeft meer ruimte. De soep ademt trager. Ik kan opvallende stukjes vangen … Lees verder
My golden boy. Wat een zalig kind ben je, al zeven jaar lang. Een brok puur geluk. Puur goud. Je voelt de warmte van mensen, en geeft die gemakkelijk door. Je blinkt van trots als iemand je écht ziet. Je gouden lokken weerspiegelen de zon, die vrolijk in je hoofd schijnt – nog voor ze … Lees verder
Ik sluit mezelf op in de badkamer. De zon schijnt binnen langs de halfopen lamellen. Er verschijnen gevangenisstrepen van schaduw en licht op mijn kledingloze lijf. Een contradictie ontbloot zich. Ik voel me niet gevangen. Ik voel me vrij. Ik voel me leven. En ik voel me koud. De douche loopt warm. Wat begint met … Lees verder
Ze kijkt naar de inktvlek op haar blad. Zwart. Zich meester makend van het wit. Het licht maakt plaats voor donker. Al oogt het wit plots ook puurder. Mooier. Echter. Als een schoonheidsvlek op wit vel. Ze gelooft niet dat je onbeschreven wordt geboren. Je komt ter wereld met gedefinieerde lijnen. Met donkere vlekken. En … Lees verder
Kleine gelukjes. Of glimpers, leerde ik onlangs – de tegenhanger van triggers. Het is zo leuk om ze te zien, te voelen, op te merken en te delen. De zon die een lichtbundel stuurt door een kier van de hemelpoort. De dauw die parels strooit op fijne blaadjes en spinnendraadjes. De maan die de nacht … Lees verder
Verbinding. Geluk. Liefde. Daar zijn we toch allemaal naar op zoek. In onze diepste laag willen we graag zien. Graag gezien worden. Die laag voelt kwetsbaar om te tonen. Die mooie zachte kern zit vaak verstopt onder een laag etter of een dikke korst. Veilig, denken we. Tot er iets tegen botst. Dan zorgt zelfs … Lees verder
Lieve Rien Ik kan het licht in je ogen zien. Op een donkere novemberavond ween je jezelf in deze wereld. Je kent nog geen schaamte en schuld. Je bent een brok pure babyliefde, in de warme armen van je ouders. Ik zie je dansen en lachen als peuter. Overal waar je komt. Je bent als … Lees verder
Rien Mertens 